Mondriaan. Evolution

De wereldberoemde schilder Piet Mondriaan (1872-1944) staat bekend om zijn scherpe, geometrische composities in zwart-wit met primaire kleurvelden in rood, blauw of geel. Toch is het niet algemeen bekend dat de Nederlander er in zijn vroege jaren als kunstenaar voor koos landschappen en andere figuratieve motieven te schilderen en deze vaak in scène te zetten met een verrassend kleurenpalet. De Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen schetst Mondriaans artistieke pad van zijn vroege inspanningen in de schilderkunst tot zijn volledig abstracte werken en traceert de verbanden tussen de verschillende groepen schilderijen.

Op zoek naar de essentie

Sinds het begin van zijn artistieke carrière was Mondriaan bezig met het zoeken naar een beeldtaal die het universele, de diepste essentie van al het bestaande zou uitdrukken. Voor Mondriaan was het zichtbaar maken van deze onzichtbare, spirituele dimensie mogelijk door de perfecte balans van alle picturale elementen, die hij uiteindelijk begin jaren twintig bereikte met zijn neoplastische werken en zich tot 1943 bleef ontwikkelen.

Nadruk op het vroege werk

De tentoonstelling, die vooral aan de vroege schilderijen is gewijd, laat zien hoe Mondriaans ontwikkeling stap voor stap vorderde en gaandeweg het doel naderde om het absolute weer te geven. Het begin van deze artistieke ‘evolutie’ is bijzonder goed te bestuderen aan de hand van landschapsmotieven. Met behulp van windmolens, vuurtorens, duinen en boerderijen ontwikkelde de kunstenaar zijn vormentaal, waarin hij zich concentreerde op de compositie van vlakken, verticale en horizontale lijnen en hun ritmes. Zowel de naturalistische als de laat-abstracte werken zijn het gevolg van een intuïtief geleide benadering en geenszins het resultaat van wiskundige rationaliteit.

De tentoonstelling kwam tot stand in samenwerking met het Kunstmuseum Den Haag.