Ik. Max Liebermann. Een Europese kunstenaar.

De tentoonstelling in Museum Kunstpalast bestaat uit ongeveer 120 schilderijen. Niet alleen werken van Max Liebermann (1947 – 1935) zijn te zien maar ook die van zijn collega-schilders uit verschillende Europese kunstcentra. De selectie van werken laat zien hoe de kunstenaars van deze tijd elkaar over de grenzen heen beïnvloedden.  En verder hoeveel Liebermanns succes te danken was aan zijn betrokkenheid bij de kunst van andere landen in Europa.

Naast tal van grote werken van Max Liebermann, worden werken van zijn grote Franse en Nederlandse voorbeelden en van zijn tijdgenoten – waaronder Vincent van Gogh, Jean-François Millet, Claude Monet, Frans Hals en Rembrandt van Rijn – gepresenteerd. Een aparte ruimte is gewijd aan Liebermanns invloed op de Düsseldorfse kunstscene.

Dit is een tentoonstelling van het Hessisches Landesmuseum Darmstadt in samenwerking met het Kunstpalast, Düsseldorf. De curator van de tentoonstelling is Martin Faass, directeur van het Hessisches Landesmuseum Darmstadt. Co-curator is Maria Zinser, Kunstpalast, Düsseldorf.

Max Liebermann in Noordwijk

De zomers bracht Liebermann door in Nederland; Laren, Scheveningen en Noordwijk. In 2016 is in Noordwijk de Max Liebermann route geopend: een fiets/wandelroute langs reproducties van zijn schilderijen. Op de website van de stichting lees je er alles over.

Van verguisd naturalist tot gerespecteerd impressionist

Maar liefst 60 jaar lang was Liebermann actief als schilder en liet ongeveer 1200 werken na. Zoals veel kunstenaars van zijn generatie begon hij als naturalist. De doodgewone onderwerpen én zijn weerzin tegen idealisering van portretten maakten een hoop kritiek los. Hij kreeg zelfs de bijnaam Apostel van de lelijkheid. Pas rond 1900 ontwikkelde hij zijn impressionistische stijl. Daarmee oogstte hij wel veel waardering en kon ook pas vanaf die tijd van zijn kunst leven.

Hij vervulde verschillende belangrijke functies in de culturele wereld en in 1927 werd hij zelf benoemd tot ereburger van Berlijn. Maar de opkomst van het nationaalsocialisme zette zijn leven volledig op zijn kop. Vanwege zijn Joodse afkomst trad hij af als erevoorzitter van de Preußische Akademie der Künste. Omdat hij openlijk jonge Joodse kunstenaars hielp bij het ontvluchten van Duitsland, begon de Duitse kunstenaarsgemeenschap hem te mijden. Daarom stierf hij uiteindelijk in isolement.